1. Arrivals & Departures

Na met Rik een hele fijne dag in Bokrijk (een groot openlucht museum/park in België) te hebben gespendeerd, was het de volgende ochtend, op woensdag 25 april, toch echt tijd om afscheid te nemen. Inchecken op Schiphol, Rik weer terug op de trein naar Eindhoven zetten en dan door de douane om allereerst naar Reykjavik te vliegen. De reisoptie Reykjavik, Los Angeles en tot slot met de trein naar San Diego is namelijk een stuk goedkoper dan rechtstreeks naar San Diego te vliegen. Veel tijd om wat te zien in Los Angeles is er niet, want op vrijdag 27 april staat al de eerste afspraak op de universiteit, UCSD, gepland, om te bespreken wat ik de komende 3,5 maanden mag onderzoeken binnen de vakgroep Structural Engineering.

Het internationale airport van Los Angeles ligt aan de kust en is volledig omringd door stad. Vanuit het vliegtuig is goed te zien hoe uitgestrekt de stad is en hoe saai de wegen zijn opgebouwd. De orde in het wegennet is schijn, want de stad zelf komt chaotisch over. Van te voren zorgvuldig uitzoeken (en printen, want ik zou geen mobiel internet meer hebben) hoe je met het openbaar vervoer naar je geboekte AirBnB komt, blijkt niet genoeg te zijn. Het plan om bus 102 te nemen, om vervolgens binnen een uur op de AirBnB te arriveren, blijkt al fout te gaan bij de eerste stap: de bushalte dichtbij de vlieghaven vinden. Via wat omzwervingen (eerst met een gratis shuttle bus naar een Park&Ride (wél de juiste bushalte passeren), nog geholpen worden door een vriendelijke Amerikaan die mijn route op zijn mobiel uitzoekt en vervolgens terug joggen met zware koffer langs een grote weg, sta ik bij de juiste halte, gelukkig net op tijd om bus 102 te halen, die maar eens in het uur rijdt. Het is 20:00 lokale tijd en de palmbomen van Los Angeles zijn niet meer in het zonnetje te bewonderen. Na zo’n 20 uur reizen is het verlangen in slaap te vallen in een bed groot. Dus aan de buschauffeur van de eerste bus die stopt bij de halte, vraagt ik of hij naar Expo / Boulevard street gaat (dat staat in ieder geval op mijn geprinte overzicht van het vervoersplan naar de AirBnB). Hij antwoordt bevestigend en ik stap de bus in. Er is geen optie om geld te wisselen in de bus, dus probeer in verwoest de 1 dollar bij elkaar te zoeken in muntgeld. In het donker de waarde zoeken van muntgeld in een schommelende bus ging me niet goed af, dus onderbreek ik het wat verdrietige gesprek van de buschauffeur en een medereiziger, om te vragen of ze mij kunnen vertellen of ik genoeg muntgeld heb. 75 dollarcent is niet genoeg, maar de buschauffeur zegt uiterst aardig, midden in een zin over zijn vrouw en kinderen: “No problem, I will take whatever you have”. Dat was al de tweede aardige Amerikaan die me heeft geholpen, terwijl ik me nog geen twee uur in Los Angeles was. Nummer 3 zou ik ontmoeten in de bus waar ik mij in bevond. Geen enkele naam van de bushaltes die we passeerden kwam overeen met de lijst aan namen die ik had uitgeprint. Die lichte paniek en het onbegrip (de chauffeur had toch gezegd dat ik in de goede bus zat) was schijnbaar af te lezen op mijn gezicht en een Amerikaanse jongen kwam naast me zitten om te vragen of hij me kon helpen. Dat kon hij inderdaad heel goed, want hij kon precies vertellen hoe ik, alhoewel ik dus in een andere bus zat dan ik dacht, toch bij mijn AirBnB kon komen. Hij bleek een student in Los Angeles te zijn, vond Los Angeles zelf maar een “jungle of concrete” en was enthousiast over San Diego. Hij waarschuwde ook dat de buurt waar mijn AirBnB zich bevond niet de beste wijk was, maar gelukkig had de verhuurder gezegd hem te bellen als ik zou arriveren bij het metrostation en is het laatste deel van de reis probleemloos verlopen.

Mijn verwachting was dat slapen na al dat reizen heel makkelijk zou moeten gaan, maar een klein kind in huis, een hond op een harde vloer en de spanning van het reizen, maakte de nacht wat onrustig.

Volgende ochtend mocht ik voor het eerst iets anders dan beton aanschouwen in Los Angeles: het mooie Union Station, vanwaar ik de trein richting Solana Beach zou nemen. Del Mar is een klein stadje net ten noorden van San Diego (ten zuiden van Solana Beach), gelegen aan de Pacifische oceaan en heeft een prima busverbinding naar UCSD. Daar zou ik verblijven bij Tom en Cathy, mijn gastouders, totdat ik naar mijn gedeelde kamer in Pacific Beach (wijk in San Diego) verhuis op 5 mei.

Cathy haalt me op bij het treinstation, aangezien Tom tot dinsdag 1 mei bezig zal zijn een vliegcursus te geven in North Dakota. Ze hebben een mooi huis en Cathy heet me uiterst welkom: ik mag in een apart gastenverblijf buiten het grote huis logeren. Die middag wordt er een Amerikaanse simkaart gehaald en getoerd in de auto met veel uitleg van Cathy over welke zaken ik waar kan vinden, maar ook bijzondere weetjes over de omgeving. Met een glas wijn erbij kletsen we die avond verder over politiek en andere ontwikkelingen.

Vrijdag 27 april zet Cathy mij af op de campus van UCSD en gaat vervolgens zelf aan de slag op een andere universiteit in San Diego, SDSU, waar ze een professor is in het onderwijzen van onderwijzers in opleiding. Registreren blijkt heel makkelijk op de universiteit, als je eenmaal het juiste gebouw hebt gevonden, en na wat ongeplande omzwervingen op het grote terrein vind ik uiteindelijk ook het kantoor van de postdoc, David, die ik zou ontmoeten om te spreken over mijn onderzoeksproject.

De vakgroep waar ik in terecht komt blijkt bijzonder klein en mijn professor, Yuri, die officieel mijn begeleider is in Amerika, is nog een week afwezig vanwege congressen. Zijn idee is dat ik met David samen het precieze project voorstel voorbereid gedurende zijn afwezigheid. David heeft veel onderzoek gedaan naar het modelleren van hartkleppen als dunne membranen in een vloeistof en is vooral goed in het programmeren ervan, maar heeft minder weet van de fysiologie. Na 3 uur verlaat ik Davids kantoor zonder precieze definitie van een onderwerp, maar met een missie om naar Eindhoven te mailen, om te vragen of we een aantal zaken mogen hebben die er al liggen over dissectie van de aorta, het onderwerp van mijn eindproject waarmee ik in september wil starten. Op het gebied van hartkleppen valt vooralsnog niet veel te definiëren als project, want volgens David heeft iemand van een andere universiteit dat voornamelijk op zich genomen.

Omdat Cathy pas later op de middag klaar is, besluit ik naar het huis van Cathy en Tom te wandelen. Een wandeling die volgens Cathy me door het Torrey Pines State Reserve zal leiden. 3 uur later ben ik door het noorden van La Jolla (noordelijkste wijk van San Diego) en door het natuurpark met roodoranje rotswanden, bloeiende cactussen, een strand en een lagune, terug in Del Mar met de geur van dennen, salie en zee nog in mijn neus. Een aantal foto’s van deze wandeling zijn te vinden in het album met dezelfde titel als dit reisverhaal.

‘Volgende ochtend beginnen Cathy en ik de dag met een langere wandeling met de hond (lieve whippet genaamd Sawyer) door de canyon achter het huis. Daarna besluit ik nog en klein stukje hard te lopen langs de spoorbaan bij de kust, waar we op de eerste dag ook een stukje hebben gewandeld met de hond. De zon brandt goed en mijn kuiten vinden de heuvels niet altijd even leuk om op te rennen, maar door zo nu en dan te wandelen door de wijk en mooie huizen kijken krijgen ze wat rust. ’s Middags maken we met de auto een tour door San Diego en laat Cathy me wat leuke plekken zien en vertelt meer over hoe de stad is opgebouwd. Eén van de stops is Gabrillo National Monument op de heuvelachtige peninsula genaamd Point Loma vanwaar er een prachtig uitzicht is over de stad. De Portugees Gabrillo heeft San Diego op de Europese kaart gezet: aan de westkust van Mexico heeft hij schepen laten bouwen en is vandaar naar het noorden gevaren om de verdere kustlijn in kaart te brengen.

Dusver mijn avonturen in Amerika. Hopelijk zal komende week meer duidelijkheid brengen over de inhoud van mijn stage. Tot dan vermaak ik me in ieder geval prima met het ontdekken van de omgeving en de vriendelijkheid bij Cathy en Tom thuis.

Wil je vaker updates van mij - ik hoop namelijk vaker wat te gaan schrijven en foto’s op deze website te plaatsen – meld je dan vooral aan voor de mailinglist!